Malarz, rysownik, autor akcji i instalacji przestrzennych we wnętrzach i w pejzażu. Urodził się 8 czerwca 1942 roku w Łomży. Ukończył Liceum Plastyczne w Warszawie i w roku 1962 rozpoczął studia na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczeń prof. Juliusza Studnickiego i prof. Jana Cybisa, w którego pracowni przygotował dyplom (w roku 1968). Laureat nagrody Ministra Kultury i Sztuki za upowszechnianie twórczości plastycznej (1970), stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku (1972). W roku 1970 otrzymał złoty medal i nagrodę na sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze, a w roku 1978 nagrodę krytyki artystycznej im. Cypriana Norwida za najlepsza wystawę roku. W roku 1994 został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. W 1967 roku, wraz z Jurym Zielinskim zorganizował w Klubie Medyka w Warszawie wystawę Neo-Neo-Neo. Na jego obrazach pojawiały się tylko cztery kolory: czerwony, zielony, błękitny i żółty. W pracach tych, operujących giętkimi, falistymi liniami, w których upatrywano wpływów secesji, artysta używał sposobów rodem z op-artu dla wywołania złudzeń optycznych (wirowanie, mżenie, pozorny ruch form). Równolegle z obrazami tworzył też formy z płyt i folii do montowania w przestrzeni. Wyraźną zmianę nastroju i wymowy jego prac przyniosło wprowadzenie stanu wojennego. Monochromatyczne, ciemne płótna znaczył wtedy nikłymi, wiotkimi liniami rysunku. Najczęstszym motywem były patriotyczne i religijne symbole, dopowiadane tytułami nawiązującymi do realiów czasu. Kolejna radykalna zmiana nastąpiła ok. 1990. Symbolicznym zwiastunem nowego okresu stał się olbrzymi, radosny, eksplodujący bogactwem barw, kształtów i ruchu obraz.