Ur. Gniezno 5 I 1914, zm. Warszawa 24 II 2015. Od 1930 uczył się w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu. W 1936 uzyskał absolutorium na Wydziale Malarstwa Dekoracyjnego i Witrażownictwa. W 1937 podjął studia malarskie w warszawskiej ASP pod kierunkiem Felicjana Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego (dyplom pod kierunkiem tego pierwszego uzyskał w 1947). Lata okupacji spędził w Warszawie, kontynuując twórczość artystyczną (wykonywał w tym czasie m.in. ekslibrisy). Współpracował z Departamentem Informacji Delegatury Rządu na Kraj. Od 1940 związany był z grupą absolwentów warszawskiej uczelni, działającą w latach okupacji w tzw. Bacciarellówce na terenie Zamku Królewskiego, a po wojnie znaną jako grupa „Warszawa“. W sztuce Musiałowicza, zwłaszcza bezpośrednio po wojnie, silnie zaznaczyły się wątki związane z martyrologią, tragedią Powstania Warszawskiego, zburzeniem Warszawy, której ruiny upamiętnił w cyklu rysunków z 1945-1946. Poszukując formy odpowiedniej dla przeżyć wojennych, znalazł ją w sztuce Holendrów, zwłaszcza Rembrandta, którego twórczość poznał podczas podróży w 1956. Odtąd na stałe zdominował jego malarstwo ciemny koloryt, uspokojona, niekiedy hieratyczna kompozycja form zaledwie sugerujących figury ludzkie, bogata faktura i połyskliwość powierzchni. Z czasem artysta zaczął konstruować formy przestrzenne z drewna, jak zwykle pokrytego bogatą warstwą malarską, w wydłużonych stojących kształtach. Musiałowicz do 1983 aktywnie działał w ZPAP. Był członkiem międzynarodowych organizacji artystycznych, w tym kilku włoskich, jak Accademia Tibertina w Rzymie (od 1965), Accademia Italiana delle Arti e del Lavoro w Parmie (od 1979), Accademia Europea, Calvatone (od 1985). W 2002 wielką retrospektywę jego twórczości zorganizowało Muzeum Narodowe w Poznaniu.