Ur. 26 sierpnia 1930 w Siółku (Sobiesko, Ukraina) – polski rzeźbiarz, pedagog. 10 lutego 1940 wywieziony wraz z rodzicami i rodzeństwem na Ural, gdzie pochował matkę, ojca i troje młodszego rodzeństwa. Do kraju wrócił w 1946 r. W latach 1948-1952 uczęszczał do Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem. Po zdaniu matury kontynuował naukę na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Ludwiki Nitschowej i Mariana Wnuka. W roku 1955, jeszcze jako student uczestniczył w wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1958 roku. Od 1958 do 1966 był asystentem w pracowni Ludwiki Nitschowej. W 1964 związał się z grupą „Rekonesans” i przez wiele lat uczestniczył w jej wystawach. W 1988 roku został profesorem nadzwyczajnym Wydziału Rzeźby, natomiast w latach 1971-1978 i 1985-1987 sprawował funkcję prodziekana na tym wydziale. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał w roku 1995. W roku 2000 odszedł na emeryturę. Uprawia rzeźbę monumentalną, ceramiczną i ceramikę.