Urodził się w 1942 roku. Malarz, rysownik, grafik, projektant. Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Aleksandra Kobzdeja. Po ukończeniu studiów w 1970 roku przyłączył się do grona założycieli warszawskiej „Grupy Aut” (Aut Pictura, Aut Nihil) manifestującą "polską figurację, polski styl, polską egzotykę". Uczestniczył także w działalności ruchu „O Poprawę” skupiającego wielu studentów warszawskich uczelni artystycznych. W 1992 został rektorem prywatnej Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Tworzy w stylistyce fotorealizmu. Wzorem dla jego obrazów są XIX-wieczne fotografie. Artysta umieszcza postaci w centrum obrazu i na nich koncentruje całą uwagę, tło przedstawienia jest przeważnie kontrastowe, ograniczone do minimum, aby jeszcze mocniej skupić uwagę odbiorcy na scenie głównej.  Antoni Fałat często wykorzystuje fotografie rodzinne, które służą mu jako wzory do swych obrazów, w których również dominuje "fotograficzna" kolorystyka (czarny, biały, szary) czasem wzbogacona zielenią, bądź ultramaryna. Duża cześć jego prac związana jest tematycznie z polska rzeczywistością: cykl "Portrety Polskie", "Polska Faraonów".